Ik voel mijn frustratie, mijn adem hoog en ik scan de groep behoedzaam op mede-, en tegenstanders.
Ik wil hen mijn mening opleggen, gewoon omdat ik verzekerd wil zijn van de uitkomst die mij het meest bevalt. Maar ik mag niets zeggen, het is nog niet ‘mijn beurt’. Dus hoor ik de andere meningen aan. Ik zie ondertussen de stress bij sommigen en het ‘het maakt mij niet uit’ bij anderen. Mijn buurvrouw lijkt een lichte paniekaanval de baas te willen blijven. Het lukt haar nauwelijks. Ik sluit snel met een blik een bondje met de meest pittige van het stel en we weten allebei; het is wij tegen de rest. ‘We’ve got this.’ Nog even voel ik me schuldig dat ik niet voor de rest gezorgd heb. Ik zag wel waar zij blij van werden maar dan had ik te grote offers moeten brengen. Nou ja… in ieder geval water bij de wijn moeten doen…
De context? Vandaag ben ik aangehaakt bij de Masterclass voor ouders van Vivere Democratisch Onderwijs en deze module gaat over de CONSENT-methode® ; waarom en hoe werkt Vivere met moties en conflictbemiddeling? Natuurlijk willen we weten wat nu het nut precies is van deze methode en of we er thuis misschien iets aan hebben. We willen weten of het nu echt een toegevoegde waarde is voor de ontwikkeling of misschien meer een filosofie die maar bij een aantal kinderen beklijft.
Maar waar ik dacht te komen voor een stuk theoretisch kader over sociocratische besluitvorming, belandde ik in de loopgraven van mijn eigen karakter.
Maar waar ik dacht te komen voor een stuk theoretisch kader over sociocratische besluitvorming, belandde ik in de loopgraven van mijn eigen karakter.
Wanneer Mariska en Barbara ons meenemen in het uitwerken van een fictieve casus over een denkbeeldige slaapindeling die we met onze groep dienen te maken, is de beer los. Een beer die weinig opheeft met sociocratie of consent vinden. Mijn beer althans niet. In een ieder van de deelnemers hoor je een ander type beer brullen: een beer van wegcijferen of zelfs helemaal verstoppen. Een beer van ijzige ongenaakbaarheid. Er brulde er één met bang maken en ook één met angst voor conflict.
Au
In de stilte na de eerste ronde vonden we elkaar in het inzicht. Onze blikken zijn veelzeggend; Als wíj al zo vastlopen in onze patronen, als wíj al zo op slot gaan of juist bijna buiten ons boekje gaan, hoe doen onze kinderen dat dan? Wie beschermt hen tegen de groepsdruk? Wie helpt hen om (sneller) contact te maken met wat ze willen, voelen en verlangen? Wie vertaalt al die gevoelens naar tactisch inzicht én naar woorden?
Ik ben een beetje in de war. Ja, mijn groepsgenoten ook. We realiseren ons op dat moment zó sterk dat de karakterpatronen die we bij onszelf tegen kwamen bij deze ene casus de optelsom van een groot deel van ons leven is. Dat we maar moeilijk anders kunnen reageren dan we doen. We weten niet beter.
De glimlach op het gezicht van onze casusleider Barbara werkt geruststellend. Dít is precies waar persoonlijke groei voor de kinderen op Vivere over gaat. Dit is precies waar ze hier jaren de tijd voor krijgen om te ontwikkelen; in contact komen met hun eigen verlangen en dat via hoofd en handen kunnen materialiseren. Vrijheid van denken, voelen en handelen. Daarom is de betrokkenheid van ouders zo hard nodig: als wij begrijpen wat zij doormaken kunnen we thuis en/of in overleg met de coaches onze kinderen een betere bedding geven voor hun processen.
Daarom is de betrokkenheid van ouders zo hard nodig: als wij begrijpen wat zij doormaken kunnen we thuis en/of in overleg met de coaches onze kinderen een betere bedding geven voor hun processen.
Wij geven onze kinderen op deze manier de kans om vanuit hun neiging tot wegcijferen, angst, bemiddelen of dominantie, zichzelf te ontwikkelen tot mensen met een eigen innerlijk kompas. We helpen hen op een open en ontspannen manier het leven te leven.
Ik ben trots op ons. Trots op ons als ouders dat we de kans van Vivere voor onze kinderen met twee handen hebben gegrepen. Ik ben trots op ons dat we ons verdiepen in de consent methode. Héél trots. Want werken met deze methode helpt onszelf en onze kinderen om te leren voelen, denken en doen in lijn met onze diepste kern.
Die kleintjes van ons maken een prachtige reis met de CONSENT-methode® als één van de zeilen aan de mast. Als wij als ouders leren werken met deze methode zorgen we dat er wind in dat zeil geblazen zal worden.
Mijn dochter Linde van 9 jaar kreeg een grote glimlach toen ik haar vertelde hoeveel respect ik heb voor wat zij doet in de motie- en conflict kringen. Dat ik ook graag thuis wil werken hiermee nam ze zonder motie als een goed idee.
Op naar nieuwe kustlijnen.
Ik ben consent.
Stefanie Hofmeester
Moeder Linde (Middenbouw)
